دایی جلیل

من یه دایی خیلی خوب دارم که خیلی دوسش دارم... 

راست اش من خیلی نمی شناسم اش٬اما با شناخت محدودی که ازش دارم به نظرم خیلی شبیه مردان خداست... 

دایی من٬یه اقای خیلی مهربون و ارومه..یه ارامش عجیب همیشه تو صورت اش هست که ادم و اروم می کنه...همیشه با یه تن صدای خیلی ارووم صحبت می کنه... 

این روزا این  گرد سفیدی که رو محاسن اش نشسته٬چهره اش رو برام دلنشین تر کرده... 

از بچگی عاشق اتاق دایی بودم.یه کمد داشت که توش پر از کتاب بود.یه سری کامل از تفسرالمیزان و کلی کتاب از شهید مطهری و ... 

طبقه پایین کمد دایی پر بود از قلم نی و دوات و لیقه وخیلی چیزای دیگه که همشون همیشه با یه نظم خاصی تو کمد چیده شده بود. 

دایی خط خوشی داره.گر چه این روزا کمتر می نویسه.اما کوچیک تر که بودیم وقتی می رفتیم خونه مامان بزرگ٬دایی قلم و دوات اش رو در می اورد و شروع می کرد روی کاغذ ابروبادش نوشتن...عاشق صدای قیژ قیژ قلم اش بودم. 

دایی همیشه واسه نماز می رفت مسجد.اما روزایی که مهمون داشتیم یا از اداره دیر می یومد خونه و به نماز نمی رسید٬من خوشحال می شدم! 

چون می تونستم یواشکی از لای در نماز خوندن اش رو نگاه کنم...با یه حزن عجیبی نماز می خونه٬که ادم با تماشای حالت اش هم اروم می شه... 

تو کمد دایی پر از کاغذ و دفتر و البوم عکس بود... 

بعضی اوقات که ما اصرار می کردیم اونا رو بیرون می اورد...توش یه عالمه پاکت نامه بود.این نامه ها مال دورانی ه که دایی جبهه بوده و مامان اینا واس اش نامه می نوشتن.همه مرتب و منظم نگه داشته شده... 

البوم عکس اش رو که باز می کنه٬انگار می ره پیش دوستاش.بیشتر دوستای دایی تو جنگ شهید شدن.وقتی یه بار با هم رفتیم امامزاده علی اکبر...وقتی با هم از کنار گلزار شهدا رد می شدیم با یه حزنی به عکسای شهدا نگاه می کرد و برام می گفت : اینارو که می بینی دوستام بودن.هم محله ای هام٬هم کلاسی هام... 

بعد اروم اروم براشون فاتحه می خوند... 

من خیلی اشکای دایی رو ندیدم.اما مامان می گه : وقتی خبر شهادت دکتر چمران رو شنید٬به پهنای صورت اشک می ریخت... 

من هم چند باری شاهد این صحنه بودم... 

سخته اشکای کسی رو ببینی که برات همیشه سمبل ارامش بوده... 

این دایی عزیز ما یه مادر مهربون و دوست داشتنی داشت٬که من عاشق اش بودم... 

این نازنین زن فوق العاده بود.از سادگی و صفای دل اش هر چی بگم کم گفتم... 

انقدر دوس اش داشتم که خیلی از تابستون های زندگی ام رو پیش اون می موندم.با هم می رفتیم مسجد...گاهی اوقات منو با هییت می برد شاه عبدالعظیم و امامزاده داوود... 

چه روزایی بود... 

اما یه روز...گل چین روزگار اومد و این گل نازنین رو از باغ خونه ما چید... 

دایی عاشق مامان بزرگ بود...تو اون دوران من انقدر بی تاب بودم که دایی رو یادم نمی یاد... 

فقط صحنه ای رو یادمه که دایی بالای قبر وایساده بود وبا سوز می گفت : مادرم٬بهشت خدا مبارک ات باشه... 

دایی واسه رفتن مامان بزرگ شعر هم گفت... 

بعد از اون ماجرا٬من خیلی از فامیل دور افتادم.کمتر خونه مامان بزرگ اینا رفتم...کمتر دایی رو دیدم... 

برای سال مامان بزرگ که رفتیم بهشت زهرا٬دایی با همون سوز روزای اول قران می خوند و اشک می ریخت... 

من به این معتقدم که خاک سرده و باعث می شه غم وداع زود فراموش بشه اما ... 

امروز دایی این sms رو به مامان زده بود که دل منو خیلی لرزوند.. 

۱۰۰۰ روز... 

امروز دهم شهریور ۸۸ ٬هزار روز است که مادر در بهشت زهرا خوابیده است... 

یادش برای همیشه به خیر 

جملات خیلی ساده اس٬اما حس می کنم چون از دل دایی براومده خیلی به دلم می شینه... 

پ ن:دایی یه یادگاری کوچولو از روزای جنگ داره و این یادگاری این روزا خیلی اذیت اش می کنه...ناراحتی ریه و سرفه های مداوم.برای سلامتی دایی تو این شبای قشنگ یه حمد می خونید؟ 

برای شادی روح اون مادر مهربون یه فاتحه می فرستید؟ 

                                                                                   ممنون مهربونیاتون