درخت بخشنده

روزی روزگاری درختی بود...

واو پسر کوچولویی را دوست می داشت.

پسرک هر روز می امد. برگ هایش را جمع می کرد.از انها تاج می ساخت و شاه جنگل می شد.از تنه اش بالا می رفت.از شاخه هایش اویزان می شد و تاب می خورد و سیب می خورد.با هم قایم باشک بازی می کردند. پسرک هر وقت خسته می شد زیر سایه اش می خوابید.

او را دوست می داشت...خیلی زیاد.

و درخت  خوشحال بود.

اما زمان می گذشت.پسرک بزرگ می شد و درخت اغلب تنها بود.تا یک یک روز پسرک نزد درخت امد. درخت گفت: "بیا پسر.از تنه ام بالا بیا و با شاخه هایم تاب بخور.سیب بخور و در سایه ام بازی کن و خوشحال باش."

پسرک گفت: "من دیگر بزرگ شده ام.بالا رفتن و بازی کردن کار من نیست.می خواهم چیزی بخرم و سرگرمی داشته باشم.من به پول احتیاج دارم.می توانی کمی به من پول بدهی؟"

درخت گفت: "متاسفانه من پولی ندارم.من تنها برگ و سیب دارم.سیب هایم را به شهر ببر و بفروش.ان وقت پول خواهی داشت و خوشحال خواهی شد."

پسرک از درخت بالا رفت.سیب ها را چید و برداشت و رفت.

درخت خوشحال بود.

اما پسرک دیگر تا مدت ها باز نگشت... و درخت غمگین بود. تا یک روز پسرک برگشت.درخت از شادی تکانی خورد و گفت : "بیا پسر.از تنه ام بالا بیا.با شاخه هایم تاب بخور و خوشحال باش."

پسرک گفت:"ان قدر گرفتارم که فرصت بالا رفتن از درخت را ندارم. زن و بچه می خواهم و به خانه احتیاج دارم.می توانی به من خانه بدهی؟"

درخت گفت:"من خانه ای ندارم.خانه من جنگل است.ولی تو می توانی شاخه هایم را ببری و برای خود خانه ای بسازی و خوشحال باشی."

ان وقت پسرک شاخه هایش را برید و برد تا برای خود خانه ای بسازد.

و درخت خوشحال بود.

اما پسرک دیگر تا مدت ها بازنگشت و وقتی برگشت.درخت چنان خوشحال شد که زبانش بند امد.با این حال به زحمت و زمزمه کنان گفت:"بیا پسر.بیا و بازی کن."

پسرک گفت:" دیگر انقدر پیر و فرسوده شده ام که نمی توانم بازی کنم.قایقی می خواهم که مرا از اینجا به جایی دور ببرد.می توانی قایقی به من بدهی؟"

درخت گفت:"تنه ام را قطع کن و برای خود قایقی بساز.ان وقت می توانی با قایق ات از اینجا دور شوی...و خوشحال باشی."

پسر تنه ی درخت را قطع کرد.قایقی ساخت و سوار بر ان از انجا دور شد.

و درخت خوشحال بود...

اما نه به راستی...

پس از زمانی دراز پسرک بار دیگر بازگشت.درخت گفت:" متاسفم.متاسفم که  چیزی ندارم به تو بدهم...دیگر سیبی برایم نمانده."

پسرک گفت:"دندان های من دیگر به درد سیب خوردن نمی خورند."

درخت گفت:"شاخه ای ندارم که با ان تاب بخوری.."

پسرک گفت:"انقدر پیر شده ام که نمی توانم با شاخه هایت تاب بخورم."

درخت گفت:" دیگر تنه ای ندارم که از ان بالا بروی..."

پسرک گفت:"ان قدر خسته ام که نمی توانم بالا بروم."

درخت اهی کشید و گفت:" افسوس! ای کاش می توانستم چیزی به تو بدهم...اما چیزی برایم نمانده است.من حالا یک کنده پیرم و بس.متاسفم..."

پسرک گفت:"من دیگر به چیز زیادی احتیاج ندارم.بسیار خسته ام. فقط جایی برای نشستن و اسودن می خواهم.همین."

درخت گفت:"بسیار خوب." و تا انجا که می توانست خود را بالا کشید.

"بسیار خوب.یک کنده ی پیر به درد نشستن و اسودن که می خورد.بیا پسر.بیا بنشین و استراحت کن."

پسرک چنان کرد...

و درخت خوشحال بود...

                                                                                                                          شل سیلور استاین 

پ ن ۱: این پست تقدیم به پدر و مادر عزیز تر از جانم که بی شک مهربان تر از درخت بخشنده قصه بوده اند...

پ ن۲: این کتاب اولین هدیه شروع زندگی دوباره من بود.بسیار برایم ارزشمند است...بسیار

پ ن۳: به نظرم قسمت عمده ای از کتاب در تصویر هایی که نویسنده ضمیمه اش کرده...شرمنده ام که نتونستم تصاویر رو ضمیمه داستان کنم... 

۲۵