نفس

... مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید

نفس

... مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید

یکی بود یکی نبود...

 

امروزم روز جالبی بود... 

 

همیشه صبح ها ساعت ۷ از خواب بیدار می شم.(معمولا ساعت ۸ کلاسام شروع می شه) و ۷:۳۰ از خونه راه میوفتم...تو این نیم ساعت٬هم اماده می شم٬هم صبحونه می خورم٬هم ایمیل و وبلاگ ام رو چک می کنم.( بعضی اوقات اتو کردن لبسامو هم تو این تایم انجام می دم!

 

اینارو نوشتم که براتون ملموس تر باشه٬وقتی می گم ساعت ۷:۱۵ از خواب بیدار شدم یعنی چی! 

واااااااااااای خدای من! با حاج اقا قریشی کلاس داریم! اگه بعد از استاد برسم٬برام غیبت می زنه! 

با سرعتی تقریبا معادل سرعت نور (؟) بدون فاکتور گرفتن از هیچ کدوم از پارامتر های برنامه روزانه ام٬ساعت ۷:۳۵ از خونه اومدم بیرون... 

واااااااای! ترافیک مقدس و چی کار کنم؟! 

با هر مصیبتی بود٬ ۸:۱۵ رسیدم دانشگاه...وقتی رسیدم پشت در کلاس٬یه نفس عمیق کشیدم و وارد کلاس شدم... 

استاد یه چشم غره بهم رفت و منم رو نزدیک ترین صندلی ممکن نشستم... 

هنوز کیف ام رو شونه ام بود که خودم و وارد بحث استاد کردم و ...( فکر کنم کمی بیشر از کمی وقیحانه بود!) 

این جلسه کلاس معارف هم با سوال و جواب های متعدد من تموم شد... 

از کلاس که اومدیم بیرون٬طبق روال همه روزه رفتیم جلو بوفه تا چای و کیک بگیریم که اقای باقری صدام کرد... گفت که اقای قریشی  با شما کار داره! 

یا حسیــــــــــــــــــــــــن! اقای قریشی؟! من؟! خدا جون٬چه خوابی واسه من دیده؟  

بچه ها اشهدم رو بدرقه راه ام کردن و منم با سلام و صلوات پشت سر اقای باقری رفتم به سمت اتاق اساتید... 

اقای قریشی بود و اقای نقویان (همون اقای نقویان خودمون).سلام کردم و با کسب اجازه نشستم... 

اساتید شروع کردن ...گفتن و گفتن و گفتن.... 

نه نه! راست اش اون بیچاره ها انقدرا هم نگفتن! به قول حبیبه من باز رفتم بالا منبر! 

 خلاصه کلام اینکه٬اقای قریشی گفتن دارن تو دانشکده ها٬دانشجویان مستعد(؟!) در امور فرهنگی اسلامی پژوهشی رو شناسایی می کنند تا براشون یک سری کلاس و کار گاه خاص برگزار کنند.( یکی از اساتید این کلاس ها هم اقای دکتر تلوری هستند.اقای تلوری رو که خاطرتون هست؟) 

گویا قرعه فال و تو کل دانشکده به اسم من دیوانه زده بودند! 

قرار شد من برای اطلاعات بیشتر ساعت ۱۲:۱۵ برم دفتر حاج اقا( دفتر نهاد معظم رهبری) 

رفتم٬بعد از اینکه کلی تحویلم گرفتن٬شماره و ادرس میل و از این جور چیزا رو یادداشت کردند تا تاریخ شروع کلاس هارو به اطلاعم برسونن! 

 

این هم گذشت... 

بعدش کلاس کامپیوتر بود و دکتر محمد زاده و امتحان عملی ویندوز و ورد... 

به به! جای همه دوستان خالی بود...استاد یه سوال از یه بیچاره ای (اصلا به شخص خاصی اشاره نمی کنم هااا) پرسید که به سرعت کاشف به عمل اومد که جواب سوال مطرح شده رو استاد هم نمی دونه! 

کلاس تموم شد. 

چشم تون روز بد نبینه!  

عواقب سرعت انجام کار (و به موازات اون پایین اومدن دقت) دامنگیرم شد... 

امروز هوا بس ناجوانمردانه سرد بود و من ژاکت ام رو روی جا کفشی خونه جا گذاشته بودم... 

خوب...ایراد نداره! امروز پیاده نمی رم خونه...با تاکس بر می گردم... 

کیف پولم کوش؟! 

ا ا ا ا ا ا ا....اونم خونه اس؟! 

بذار یه زنگ بزنم به بابا٬حتما میاد دنبالم.... 

درست حدس زدید... 

موبایلم رو هم جا گذاشته بودم!!!!!! 

وقتی رسیدم خونه٬قیافم شبیه جری شده بود٬وقتی تام و از خونه تو سرمای زمستون بیرون می کرد... 

یادتون هست؟ قندیل هایی که از صورت اش اویزوون شده بود؟ 

حیف...نه کسی بود که سوپ گرم بهم بده٬نه دستی که پتو بندازه رو دوشم تا یخام اب شه! 

 

پ ن۱: ۲ ساعت دیگه هم با اجازه تون شاگرد دارم تااااااااا.... 

دعا کنید زنده بمونم! 

گناه دارم٬هنوز خیـــــــــــــــــــــلی جوون ام!

انفولانزا خوکی

این روزا با پاندمی شدن بلای خانمان سوز (؟) انفولانزا بر ان شدم تا شعری در این باب براتون بنویسم... 

راست اش زبان ساده و جامع بودن این شعر برای من که خیلی جالب بود٬جالب تر هم اینجا بود که وقتی به اخر شعر رسیدم با یه نام اشنا برخورد کردم! *باهر* 

بعدا کاشف به عمل اومد که که شاعر محترم این شعر ٬برادر محترم پروفسور باهر خودمون هستن! 

ایشون دکتر غلامرضا باهر فوق تخصص اطفال از شاگردای دکتر قریب هستن.که چند دیوان شعر هم ازشون به چاپ رسیده... 

خوب اطاله کلام کافیه٬بریم ببینیم اقای دکتر چی گفتن!    

 

                                                  انفولانزای خوکی 

 

 

به قصد انفولانزا٬ نوع خوکی                                                بخوان شعرم٬اگر سر کیف و کوکی 

کند این شعر٬اگه مردمان را                                                     رهاند زین مرض٬پیر و جوان را 

بود مقصود شعرم دستگیری                                                    ز مردم٬از طریق پیشگیری 

کنم توصیف٬این درد و بلا را                                                     که پایین اورم من ابتلا را 

سبب٬این درد را ویروس باشد                                                 طریق انتقالش بوس باشد 

مرام دست دادن٬دیده بوسی                                                  خطا باشد به هر ختم و عروسی 

نشستن در کنار فرد ناقل                                                      نباشد کار هر انسان عاقل 

طریق دیگرش دست کثیف است                                            که این هم چاره اش صابون و لیف است 

تماس دست با اشیا ملموس                                                کند الوده انسان را به ویروس 

ننوشد عاقل از ظرف کسی اب                                              نخواهد او ز کس٬لیوان و بشقاب 

بگیرد وقت سرفه بر دهان دست                                             که این هم منشا الودگی هست 

گذارد پوششی بر روی بینی                                                به وقت عطسه های این چنینی 

نهد او دستمالی ساده در کف                                               ولی پاکیزه و یکبار مصرف 

کند ان را پس از مصرف مچاله                                                نهد در داخل سطل زباله 

چو خواهی ره بر این ویروس بندی                                          ز ناقل دور شو یک متر و اندی (!!) 

برو نزد پزشک حاذق و تیز                                                    ز خود درمانی ای عاقل بپرهیز 

تب و سرفه٬گلو درد و بدن درد                                              کند یکباره سیمای تو را زرد 

ز اب بینی و بی اشتهایی                                                   چه خوش باشد اگر یابی رهایی  

به اب و سوپ گرم و استراحت                                             شوی بی شک٬ز بیماری تو راحت 

کنی گر پیشگیری قبل درمان                                               رهانی خویش را از رنج و هرمان 

ز ایمان هر وجودی ریشه دارد                                              ره پاکیزگی را پیشه دارد 

رهاند خویش را از تیرگی ها                                                کند پرهیز از الودگی ها 

ز دست انفولانزا٬داد و فریاد                                                  که جان را می دهد گه گاه بر باد 

بیا با پیشگیری قبل درمان                                                   شویم از قید این ویروس ازاد 

 

بنازم من به این دستان ماهر                                               که از هر پنجه اش ریزد جواهر! 

میان شاعران نکته پرداز                                                      ندیدم نخبه ای مانند باهر!! 

 

پ ن۱: تو دل تون نگید تنبل شدم و دیگه خودم نمی نویسم هااا٬نه! ترجیح می دم نوشته های این روزام اسیر دفتر خاطرات حقیقی ام بمونن... 

پ ن۲: یکی از دوستام بهم یه جاسوییچی چوبی کار دست داده که بسیار زیباست! یه ماهی بسیار بسیار قشنگه! یکی  دیگه از دوس جونام هم از اون دور دورا برام یه صدف اورده بود که برام ارزش معنوی قابل توجهی داشت٬صدف رو با هزار ترفند سوراخ کردم و ازش زنجیر رد کردم تا بتونه ام به جا سوییچی ام اویزوون اش کنم! حالا یه جاسوییچی خیلی خیلی خوججل( همون خوشگل خودمون) دارم!

ازاد

 اینم خیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلی خوشگله! 

چه مـــــــــــــی کنه این دکتر شریعتی! 

 

 

آن قدر دوستت دارم که هرچه بخواهی همان را بخواهم؛ 

 اگر بروی شادم؛ 

 اگر بمانی شادتر؛ 

 تو را شادتر می خواهم؛  

با من یا بی من ؛ 

 بی من اما شادتر اگر باشی؛ 

 کمی ـفقط کمی ـ ناشادم؛  

و این همان عشق است؛ 

 عشق همین تفاوت است؛ 

 همین تفاوت که به مویی بسته است؛  

و چه بهتر که به موی تو بسته باشد؛ خواستن تو تنها یک مرز دارد؛  

وآن نخواستن توست؛  

و فقط یک مرز دیگر و آن آزادی توست؛ 

 تو را آزاد می خواهم...  

(دکتر شریعتی)

شعر

اگر دروغ رنگ داشت‏؛
شاید هر روز ده ها رنگین کمان
از دهان ما نطفه می بست
و بی رنگی
کمیاب ترین چیزها بود ؛
اگر عشق ارتفاع داشت‏؛
من زمین را زیر پای خود داشتم
و تو هیچ گاه عزم صعود
نمی کردی
آن گاه شاید پرچم کهربایی مرا
در قله ها به تمسخر می گرفتی؛
اگر گناه وزن ذاشت؛
هیچ کس را توان آن نبود
که گامی بردارد؛
اگر دیوار نبود؛
نزدیک تر بودیم
همه ی وسعث دنیا
یک خانه میشد
وتمام محتوای سفره
سهم همه بود
وهیچ کس
پشت هیچ ناکجایی
پنهان نمی شد؛
اگر خواب حقیقت داشت؛
همیشه باتو
در آن ساحل سبز
لبریز ناباوری بودم؛
اگر همه سکه داشتند؛
دل ها سکه ها را
بیش تر از خدا
نمی پرستیدند
و یک نفر کنار خیابان
خواب گندم نمی دید
تا دیگری از سر جوانمردی
بی ارزش ترین سکه اش را
نثار او کند؛
اگر مرگ نبود؛
زندگی بی ارزش ترین کالا بود
زیبایی نبود
خوبی هم شاید؛
اگر عشق نبود؛
به کدامین بهانه می خندیدیم؟
کدام لحظه ی ناب را
اندیشه می کردیم؟
چگونه عبور لحظه های تلخ را
تاب می آوردیم؟
آری؛
بی گمان پیش ترازاین مرده بودیم
اگر عشق نبود؛
اگر کینه نبود؛
قلب ها تمام حجم خود را
دراختیار عشق می گذاشتند
ومن با دستانی
که زخم خورده ی توست
گیسوان بلند تورا
نوازش می کردم
وتو سنگی را که
من به شیشه ات زده بودم
به یادگار نگه می داشتی
وما پیمانه هایمان را
شب های مهتابی
به سلامتی دشمنانمان
پر می کردیم...
(دکتر شریعتی)


 

 

 

 پ ن۱:نمی دانم چرا٬اما این روزها بیش از هر چیز دیگری شعر می خوانم... 

بیش از هر وقت دیگری از شعر خواندن لذت می برم... 

و بیش از پیش ارام ام می کنند... 

این روزها منظره ی تختم با کتاب های شعری که با بی نظمی سراسر نظم اش دور و برش چیده شده بیشر از غبار تنهایی اتاقم جلب توجه می کند... 

این شب ها منم و حافظ و حمید مصدق و گاه گاهی شریعتی... 

قران ام را فقط سر سجاده عاشقی باز می کنم و ورق می زنم...

هم سفر

 

سلام دوستان. 

امروز می خوام براتون یه پست بذارم که فکر کنم به درد اینده تون(؟) بخوره... 

راست اش من که از خوندن اش خیلی لذت بردم.امیدوارم شما هم خوش تون بیاد.  

 

 

هم سفر

 

در این راه طولانی - که ما بی خبریم

 

و چون باد می گذرد

 

بگذار خرده اختلاف هایمان با هم باقی بماند

 

خواهش می کنم !  مخواه که یکی شویم ،  مطلقا یکی

 

مخواه که هر چه تو دوست داری ، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم

 

و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد

 

مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم

 

یک ساز را،  یک کتاب را،  یک طعم را، یک رنگ را

 

و یک شیوه  نگاه کردن را

 

مخواه که انتخابمان یکی باشد،  سلیقه مان یکی  و رویاهامان یکی

 

هم سفر بودن و هم هدف بودن ، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست

 

و شبیه شدن دال بر کمال نیست  بل  دلیل توقف است

 

عزیز من

 

دو نفر که عاشق اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی  رسانده است؛

واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون ،   حجاب برفی قله ی علم کوه ،  رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند

 

اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق

یکی کافیست

 

عشق، از خودخواهی ها و خود پرستی ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست

 

من از عشق زمینی حرف می زنم که  ارزش آن در "حضور" است

نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری

 

عزیز من

اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست ، بگذار یکی نباشد

 

بگذار درعین وحدت مستقل باشیم

 

بخواه که در عین یکی بودن ، یکی نباشیم

 

بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید

 

بگذار صبورانه و مهرمندانه  درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم

 

اما نخواهیم  که بحث ، ما را به نقطه ی مطلقا  واحدی برساند

 

بحث، باید ما را به  ادراک متقابل برساند نه فنای  متقابل

 

اینجا سخن از رابطه ی عارف با خدای عارف در میان نیست

 

سخن از ذره ذره ی وافعیت ها و حقیقت های عینی و جاری زندگیست

 

بیا بحث کنیم

 

بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم

 

بیا کلنجار برویم

 

اما  سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم

 

بیا حتی اختلافهای اساسی و اصولی زندگی مان را ،در بسیاری زمینه ها،  تا آنجا که حس می کنیم دوگانگی،  شور و حال و زندگی می بخشد

نه  پژمردگی و افسردگی و مرگ ،.......... حفظ  کنیم

 

من و تو حق داریم در برابر هم  قد علم کنیم

 

و حق داریم بسیاری ازنظرات وعقاید هم را نپذیریم بی آنکه قصد تحقیرهم را داشته باشیم

 

عزیز من ! بیا متفاوت باشیم  

  

 

 

متن بالا منتخبی است از کتاب چهل نامه کوتاه به همسرم

 

  نوشته زنده یاد نادرابراهیمی 

 

پ ن۱: نمره ی فاینال ام اومد! ترم جدید رو هم ثبت نام کردم! 
پ ن۲: دیشب بعد از مدت ها رفتم پارک قیطریه...یه بارووون بسیار نازم می یومد...این بارون بسیار ناز برگای درختا رو می کند و می ریخت رو سرت....انقدر حس نازی بود... 
اونقدر ناز که چند صد متری از کتابخونه دور شدم و یادم رفته بود واسه گرفتن جلد ۲ توماس اومده بودم... 
اخی! اقای ابراهیم زاده هم بود! 
مثل همیشه کلــــــــــــــــــی تحویلم گرفت! 
پ ن۳: راستی این پست رو به مناسبت سالروز ازدواج حضرت علی و خانوم فاطمه زهرا گذاشته بودم! مبــــــــــــــــــــــــــــــــــــــارکه! 
پ ن۴: امروز مامان کلی گل کلم و هویچ و بادمجون و ... برای درست کردن ترشی گرفته بود.من هم اومدم کمک اش کنم انگشت کوچیکم و چنان با چاقو بریدم که.... 
دو تا دستمال کاغذی پر از.... 
هنوز داره می سوزه! 
اما عوض اش تمام هویجا رو با قالب درست کردم! شکل گل و ستاره و قلب!

ادبیات فارسی؟

 امروز می خوایم با هم کمی ادبیات فارسی کار کنیم٬چه طوره؟ 

راست اش نمی دونم٬شایدم ادبیات نیست...بگذریم... 

یه چیزی نوشتم دیگه٬بخونیدش! 

 

تفاوت چهار کلمه: میل٬محبت٬شوق و ذوق...

 میل:

به خواسته یه طرفه محدود می گن *میل*٬ برای مثال ما به غذا میل داریم.یعنی ما غذا رو دوست داریم اما غذا هیچ احساسی به ما نداره٬از طرفی این دوست داشتن محدوده٬یعنی ما تا زمانی که گرسنه هستیم به غذا میل داریم و این احساس ما با وصال (؟) یعنی سیر شدن از بین می ره.شاید بهترین ترجمه ی این کلمه به انگلیسی  want باشه. 

محبت: 

به خواسته یه طرفه ی نا محدود می گن* محبت*٬برای مثال می شه گفت که ما به گل٬فلان شاعر یا نویسنده یا دانشمند محبت داریم.یعنی ما اونها رو دوست داریم بدون اینکه اونا به ما احساسی داشته باشن.از طرفی این احساس محدودیت نداره...یعنی ما اگه یه گل رو ببینیم یا بو کنیم و ... این احساس مون از بین نمی ره.ما اگر نویسنده مورد علاقه مون رو ببینیم محبت مون از بین نمی ره. شاید بهترین ترجمه برای این کلمه  like  باشه. 

شوق: 

به خواسته دو طرفه محدود *شوق* می گن.مثل اون علاقه هایی که بعضا قبل از ازدواج تو اغلب جوونا دیده می شه.یه علاقه ی شدید و اشتیاق فراوان که بعد از ازدواج( وصال )سرد می شه و از بین می ره.بعضی ها کمی نا جوانمردانه بهش می گن هوس.شاید کلمه passion  مترادف خوبی براش باشه. 

ذوق: 

به خواسته دو طرفه ی نا محدود می گن * ذوق*... 

توضیح اضافه نمی دم...چون واضحه یعنی چی... عشق

این ترجمه همون کلمه است  love

 

راستی داشت یادم می رفت٬یه فرمول جدید: 

                                                                                                                               توفیقات 

                                                                                                              شادی  =  _______

                                                                                                                               توقعات 

اگر یه روزی حس کردید شادی تون کم شده٬یا توقعات تون رو کم کنید یا توفیقات تون رو زیاد.... 

 

شاد باشید 

 

پ ن۱:تا اونجایی که من خبر دارم تسلط اغلب دوستانی که این وبلاگ و می خونن به زبان انگلیسی خیلی بیشتر از من هست.اگر کلمات مترادف بهتری به نظرشون می رسه٬بگن.من جایگزین کنم.ممنون 

پ ن۲: شهادت امام جواد(ع) رو تسلیت می گم خدمت شما دوستان. 

امام جواد(ع) فرمودند: 

اگر زمین و اسمان بر بنده ای تنگ بگیرند و او تقوای خدا پیشه کند٬خداوند راه های نجاترا برایش می گشاید.

مراتب نفس

  

تا حالا توجه کردید؟ 

بچه ها حرفای زشت رو خیلی سریع تر یاد می گیرن؟ 

تا حالا به دلیل اش فکر کردید؟ 

 


 

نفس مراتبی داره٬اولین مرتبه نفس٬ نفس اماره است.نفس اماره یعنی نفسی که به بدی امر می کنه.این نفس پایین ترین مرتبه نفس ه و اولین نفسی هست که تو وجود هر انسانی شکل می گیره.انسان با کار کردن روی نفس خودش می تونه اون رو پرورش بده.به نظر من این نفس شبیه ترین چیز به غریزه است.یعنی نیاز های بدوی که تو هر انسانی وجود داره و نفس دوست داره به بهترین وجه بهش پاسخ داده بشه. 

مرتبه بعدی نفس لوامه است.نفس لوامه٬نفس سرزنش گر وجود هر ادمه.همون چیزی که ما ازش به عنوان وجدان یاد می کنیم.وقتی نفس اماره امر به بدی کرد و ما اون رو انجام دادیم٬این نفس ما رو ملامت و سرزنش می کنه.به این نفس نفس انذار دهنده هم می گن. 

مرتبه بعدی نفس٬نفس ملهمه است.یعنی نفسی که به ما الهام می کنه.چه خوبی رو چه بدی رو. فکر کنم خواب هایی که ما گاه و بی گاه می بینیم و بعضا تعبیر می شه برای همین مرتبه از روح ما باشه. 

مرحله اخر نفس که خیلی هم نازه٬نفس مطمئنه است...در این نفس خطا٬کژی و نا درستی راه نداره و خوبی مطلق ه... 

خدا تو قران به این دو مرحله اخر قسم خورده... 

اینا پله های نرده بومی که خدا برای ما ساخته برای اینکه  برگردیم پیش اش...راضیه مرضیه...یعنی در حالی که هم اون از ما راضیه٬هم ما از اون... 

خیلی قشنگه٬نه؟ 

به نظرم اگه کسی به مرحله اخر برسه بهش می گن معصوم...یعنی دیگه هیچ خطا و اشتباهی رو نمی تونه انجام بده... 

با این تفاسیر به نظر من هر انسانی به صورت بالقوه معصوم ه و می تونه بالفعل هم معصوم بشه... 

بگذریم... 

روانشناسی رشد٬برای هر انسان چهار مرحله رشد قایل شده... 

مرحله اول : کودک       مرحله دوم : والد        مرحله سوم: بالغ         مرحله چهارم : رشید. 

من اومدم این چهار تا مرحله رو با چهار تا مرحله  نفس تطبیق دادم. 

به نظر من ادم باید مدتی مشخص رو تو هر کدوم از این مراحل سپری کنه٬بعد به یه بلوغ نسبی برسه و وارد مرحله بعدی بشه... 

و حالا جواب اولین سوالم٬ 

به نظرم پر رنگ ترین نفس در کودک نفس اماره است٬پس شاید یکی از دلایلی که بچه حرفای بد و زودتر یاد می گیره اینه که نفس اماره اش کمک اش می کنه... 

شاید دلیل خیلی از شیطنت های دوران کودکی هم همین باشه... 

 

یه جایی می خوندم٬ 

زن ها همیشه مادر هستن حتی اگر دختر بچه باشن و مردها همیشه پسر می مونن حتی اگه پیر مرد بشن... 

این جمله رو وقتی با حرفای بالا تطابق بدید به نتایج جالبی می رسید!  

 

پ ن۱: من خیلی وقت پیش کلیات این مطلب و تو یه کتابی خوندم.بقیه اش رو خودم نوشتم... 

یعنی برداشت ها و حرفای خودمه...بنابراین دنبال سند و منبع نگردید.اگر با جایی اش مخالفت دارید با من هم در میون بذارید.خوشحال می شم. 

پ ن۲:به جرات می تونم بگم این روزها نمودار وابستگی ام سیر نزولی با یه شیب تند داره...شابد بشه گفت تنها وابستگی ام دلم ه...

مقایسه

 

همه می دونیم که هر انسانی به صورت منحصر به فرد خلق شده.یعنی نمی تونیم  هیچ دو ادمی رو پیدا کنیم که تمام خصوصیات ظاهری و باطنی شون مشابه باشه.شبیه ترین ادم هایی رو  که می شناسیم چندقلوها هستند.اما همون طوری که می دونیم چندقلوها هم تفاوت خیلی زیادی با هم دارن. 

واقعا خدای بی نظیری داریم...باورش سخته٬اما اثر انگشت هیچ کدوم از این همه ادمی که خدا خلق کرده شبیه هم نیست.گروه خونی هیچ دو ادمی مشابه نیست... 

حالا که ادما انقدر با هم فرق دارن٬چرا همه اش ادما رو با هم مقایسه می کنیم؟ اصلا به نظرتون مقایسه کردن تو این زمینه کار منطقیه؟ چه جوری می شه مقایسه کرد و همه شرایط حاکم بر فرد رو هم لحاظ کرد؟ شرایط جسمی٬روحی٬اخلاقی٬تربیتی٬اجتماعی و ....

 

اصولا تو زندگی ام این مسئله همیشه برام سوال بوده... 

که مثلا چه جوری می شه دو بچه کاملا منحصر به فرد رو که ویژگی های کاملا متفاوتی با هم دارن و تو تو دو تا خونواده متفاوت بزرگ شدن رو با هم مقایسه کرد؟ 

 

چند وقت پیش٬یه جایی این فرمول رو پیدا کردم که به نظرم جالب اومد... 

مبتکرش می گفت این فرمول برگرفته از ایات قران ه. 

می گفت٬اگر اکتسابات مون رو تقسیم بر امکانات مون کنیم یه چیزی به دست می یاد که این پارامتر مقیاس مناسب تری برای مقایسه افراد می تونه باشه... 

 

اون یه اشاره کرد و گذشت و رفت٬اما من... 

به نظرم خدا با یه ترازوی فوق العاده دقیق که می تونه تمام پارامترهای موثر در این فرایند - زندگی - رو بسنجه روز قیامت حساب رسی می کنه... 

به نظرم عدل خدا یعنی این...یعنی با یه دید کلی و جامع و دقیق همه چیز رو ببینه٬لحاظ کنه و حکم صادر کنه...

 

ببخشید٬اگه افکارم رو مثل همیشه نا منظم ام رو روی کاغذ اوردم...  

 

پ ن۱:امروز یه جلسه ی مولانا شناسی بودم...مهندس صدری رو می شناسید؟ ایشون هم اونجا بودن! 

فوق العاده اس این مرد...فوق العاده! 

پ ن۲:امروز فاینال داشتم...به به! 

راستی معلم زبانم و خاطرتون هست؟ همون که کلی ازش تعریف کردم...همون که خیلی دوسش می دارم! 

کاشف به عمل اومد خانوم کوچولو متولد ۱۳۶۸ ه! خدااااااااااااااااای من! من که هنوزم باورم نمی شه! 

با هم دوس شدیم...الان دیگه تیچر جونم دوس جونم هم شده...تیچر جونم امروز رفت مشهد...قول داده کلی دعام کنه!

هنر ندیدن و نشنیدن!

 

شیوانا با شاگردانش در بازار راه می رفت.ان جا عده ای جوان را دیدند که همراه پسر کدخدا سر به سر مرد میوه فروشی می گذارند و در جلوی مردم به او دشنام می دهند.اما مرد میوه فروش چنان رفتار کرد که انگار اصلا اتفاقی نیفتاده است و چیزی نمی بیند و نمی شنود.اما ناگهان مرد میوه فروش سرش را بلند کرد و بدون اینکه هیچ احساس و پیامی در چهره اش ظاهر شود٬خشک و سرد به پسر کدخدا و جوانان خیره شد و بعد دوباره سرش را پایین انداخت و سرگرم کار خویش شد.با این کار پسر کدخدا وحشت زده بقیه رفقایش را جمع کرد و سراسیمه از مقابل مغازه میوه فروش گریخت.شاگردان شیوانا از خونسردی و ارامش مرد حیرت کردند واز شیوانا دلیل صبر و شکیبایی فوق العاده او و همین طور فرار ناگهانی پسر کدخدا و دوستانش را پرسیدند.شیوانا با لبخند گفت: بیایید از خودش بپرسیم.سپس همراه شاگردان نزد او رفتند و شیوانا گفت: همراهان من می خواهند بدانند دلیل این همه ارامش و سکوت و بی تفاوتی تو در چیست؟ 

مرد میوه فروش که شیوانا را خوب می شناخت پاسخ داد: می بینید که پسر کدخدا با اینهاست و من روی حرف و فکر و عمل انها هیچ نقشی ندارم و علاقه ای هم ندارم که نقشی داشته باشم.پس در این مورد کاری از دست من بر نمی اید.اما در عوض اختیار فکر و گوش و چشم خودم را که دارم! پس به جای اعتنا به این موجودات گستاخ٬چشم ام را از شنیدن صدای انها کور و گوشم را از شنیدن صدای انها کر می کنم.وقتی چیزی مقابل خود نمی بینم و صدای مزاحمی نمی شنوم٬دیگر چرا خودم را به زحمت بیاندازم و حرمت و ارزش اجتماعی خودم را پایین بیاورم؟ 

شاگردان شیوانا پرسیدند: پس چرا وقتی به انها نگاه کردی انها ساکت شدند و گریختند؟ 

مرد میوه فروش گفت: مردم همه شاهد بودند که من به سمتی که انها بودند خیره شدم و چیز با ارزشی ندیدم که روی من اثر گذارد.واقعا هم ندیدم! چون دیدن را برای چشمانم ممنوع کرده بودم.اینکه چرا گریختند را از شیوانا بپرسید! 

و شیوانا با تبسم گفت:هر انسانی از دیدن چشم هایی که او را نمی بینند احساس حقارت و ترس می کند و دچار سر در گمی می شود.انها در نگاه مرد میوه فروش خود را حتی به اندازه یک ذره خاک هم ندیدند و با تمام وجود احساس کردند که در دنیای میوه فروش٬بود و نبود شان یکسان است و انها در عالم او جایی ندارند.برای همین پا پس کشیدند و گریختند.چرا که متوجه شدند اگر میوه فروش به همین شکل نگاه کردن اش را ادامه دهد٬به بقیه مردم که تماشاچی این صحنه بودند یاد می دهد که چه طور انها را مانند او خوار و حقیر و نادیدنی ببینند و این برای پسر کدخدا و همراهانش بد ترین اتفاقی است که می تواند بیوفتد.فراموش نکنید که این ادم ها چند دقیقه پیش با دشنام و گستاخی می خواستند ابروی مرد را نزد مردم دهکده ببرند و میوه فروش با ندیدن و نشنیدن انها٬همان بلا یعنی بی اعتبار و بی ارزش شدن را بر سر خودشان اورد. 

انها از بی اعتباری فردای خودشان گریختند. 

 

 

پ ن۱:این مطلب رو چند وقت پیش تو مجله موفقیت خوندم.به نظرم برای شروع بد نیست.من که خوشم اومد.امیدوارم شما هم خوش تون بیاد. 

در ضمن شرمنده محبت همه ی دوستان هم هستم.ببخشید اگه نا خواسته موجب دل نگرانی تون شدم. 

پ ن۲: گاهی اوقات خوبه ادم یه مرخصی کوچولو بگیره و بره مسافرت...بهترین گزینه می تونه یه سفر از خودت به خودت باشه... 

به من که خیلی خوش گذشت...الانم شکر خدا عالی ام! 

نا گفته نمونه که یه سری اتفاقات هم داره میوفته که بهتره فعلا مسکوت بمونه!

 

دارم میرم مرخصی استعلاجی... 

تا بعد... 

یا علی