شب آخر

یا او

لحظه دیدار نزدیک است، باز من دیوانه ام، مستم

باز می لرزد دلم، دستم

باز گویی در جهان دیگری هستم...

گوییا شب آخر است...   شب آخر است که این نیمه جان، بی آبی را متحمل می شود،

چشمه ای در راه است...

چشمه ای که با نوشیدنش این تشنه به سر منزل می رسد. نه که گمان کنی معطوشی در بیابان قمقمه ای بیابد، انگار کن که جگر سوخته ای از عطش به کوثر برسد...   "انّا اعطیناک الکوثر"...  اینک میتوان ذره ای ازین عطاب را دریافت...

نگارا؛

    این هفت شب را در پس نهادم و به امید یار، چشمهای از اشک خشکیده ام را باز نگاه داشتم...

و فردا...

                                 وصال را معنا خواهم کرد...

این آدینه به یمن قدوم تو، برای منِ خسته دل چراغانی می شود...

معبودا؛

تو را به حق آن سری که این شبها روی دیوار خانه فاطمه و روی محور آفرینش، با وجود بی قراری خویش، آرمیده بود و زمین و زمان را به آرامش فرا می خواند تا نکند عمود خیمه آسمان بشکند، قَسمَت میدهیم؛

                       "این جمعه را، جمعه موعود قرار ده"

                                                                      والسلام...