دیروز اومده بود دنبالم که بریم بیرون... 

به رسم همیشگی ام زود تر از رسیدنش تو حیاط بودم...(دوست دارم انتظار برای دیدنش رو) 

هوا خیس از نم بارون بود.. 

چشم ام افتاد به درختای خونه...همونایی که بچگی منو دیدن...خنده هامو...گریه هامو... بازی هامو... 

همونایی که بودن تا قایم  موشکی باشه...بودن تا سایه شون سقف خونه ی خاله بازی هامون باشه... بودن تا ... 

جوونه هاشونو که دیدم دلم غنج ( شایدم قنج) رفت... 

آاااخ جووون...بهـــــــــــــــــــااار...شکوفه ها... سبزی درختا...عـــــــــــــید... 

فقط چند ثانیه گذشت...لبخندم رو لبام یخ بست.. 

امسال انگار آخرین عید من توی این خونه٬پیش این درختا...پیش مامان ...پیش بابا.. 

وااای...بابا امسالم که نیست... 

پیش سپیده... 

اونم که رفته... 

پیش مهناز... 

جالبه٬عید امسال یه حال و هوای دیگه ای داره.... 

یه نفر ساکن دنج ترین نقطه ی دلم شده٬ 

. 

. 

. 

تو چند وقت اخیر هزار دفعه تو این صفحه مطلب نوشتم و در آخر  مهمون کلید  Backspace شون کردم... 

اینم داشت به همون سرنوشت دچار می شد.چون نمی تونستم تمومش کنم... 

اما دوست دارم این نصفه نیمه هارو هم این صفحه تو دل خودش نگه داره.. 

بگذریم... 

کلا که حالم خوب تر از حسی که از این جملات می گیرین. 

اما حال و هوای این روزام بسیار متفاوت و متغیره ... 

کلی چیز جدید ریخته تو زندگی ام... 

ادمای جدید...رفتارای جدید... 

حسای جدید....شادی های جدید..و غصه های جدید تر.. 

اگه این اخرین پست امسالم بود... 

                                                                   بهارتون مبارک 

دعا کنید... 

اول از همه واسه اومدن گل نرگس... 

                                                        که دلم خیلی روشنه... 

                                                                                              ایشالا که چشمون امسال به دیدنش روشن می شه 

دوم اینکه دعا کنید هیچ وقت بزرگ نشم... 

                                                                 می ترسم...