...

... 

این چندمین باری که میام اینجا که براتون بنویسم٬اما راستش...ذهن ام پر از خالیه...پر از دغدغه ای که نمی دونم چیه...حس می کنم سنگینم...حس می کنم زیادی دست و پای خودم رو بستم ...خیلی زیاد... 

زمانی بود که با افتخار می گفتم : من وابسته هیچ چیزو هیچ کس نیستم...امروز فرسنگ ها با اون دوران فاصله دارم...کاملا فشاری رو که قفس وابستگی دورم کشیده حس می کنم... 

من وابسته زمین و ادم های زمینی اش شدم... 

ذهن ام پر از دغدغه است٬اما اگه ازم بپرسی به چی فکر می کنی؟ 

می گم: هیچی...جمجمه ام داره از شدت سوال های ریز و درشت ترک می خوره...اما حتی قادر نیستم یه سوال اش رو برای خودم مطرح کنم...  

هیچ مسکنی ارومم نمی کنه...

دلم مثل انباری خونمون شده...دیشب ریختم اش بیرون...خیلی چیزها توش بود که من حتی نمی شناختمش...خیلی نگاشون کردم...نمی دونستم باید چی کارشون کنم...خیلی هاشو ریختم دور...غبار بعضی چیزا رو هم گرفتم و گذاشتم یه گوشه دنج دلم...می دونم اینا یه روزی به دردم می خورن.... 

فقط مونده این عروسک شیشه ای٬برش داشتم و خوب نگاه اش کردم...بازم دلم لرزید.با اینکه باروزای اول خیلی فرق داره...کثیف و لکه دار شده...چند تا ترک هم رو ش افتاده... 

چند قطره از اشکم روش می ریزه...اشکم غبارشو می شوره...حالا می تونم توی عروسک چینی ام رو بهتر ببینم...توش پر از دروغ...پر از حسادت...صدای خنده مستانه شهوت رو می شنوم... 

تنم میلرزه...چشمامو لحظه ای می بندم...چشمای مامان رو می بینم که داره هراسون نگام می کنه... 

اخه خدا من عاشق این عروسک چینی ام...من بدون اون ... 

پ ن۱:کاش همه اش یه کابوس تلخ بود...وقتی بیدار می شدم.ربنا بود و خرما و رضایت. 

پ ن ۲:خدایا یا مرا کبوتر کن یا او را بازگردان.