کلاس زبان

کلاس زبان رفتن تو ماه رمضون واسه خودش معضلی شده هاااااا

چند وقت پیش یکی از دوستان زنگ زده بود خونمون که منو واسه افطار دعوت کنه ...وقتی تلفن رو برداشتم  شروع کرد به یه ریز غر زدن.گفت و گفت و گفت و گفت تا کاملا خالی شد! 

 بعدش بهش گفتم : خوب پ..جون حالا بگو ببینم چی شده که انقدر غل غل می کنی؟....گفت : کی به شماها که نمی تونید روزه بگیرید گفته روزه بگیرید؟!...گفتم: کی؟!من؟!...گفت: نه! تو نه! همه تون!!!!!!!....گفتم : چرا؟...گفت: یه هفته اس تقریبا ۱۰ بار به خونه هر کدوم تون زنگ زدم که دعوتتون کنم.هر بار که زنگ زدم خواب بودید...صبح.ظهر.عصر.شب! راست اش یه ریزه خجالت کشیدم...طفلی حق داشت!

حالا شما تصور کن با این شریط (خواب های گاه و بی گاه تو روز و بی خوابی های شبانه تا نزدیکی های سحر)متوجه بشی که ساعت ۸-۱۱:۳۰ صبح کلاس زبان داری!

خدااااااااا.نمی دونید صبح ها با چه مصیبتی از خواب بیدار می شم! 

دوستان شما به این معتقدید که هر زبان جدید یه دنیای جدیده؟قبول دارید وقتی یه زبان جدید رو یاد می گیرید خواه نا خواه با یه فرهنگ جدید هم اشنا می شید؟این جمله امام خمینی رو هم به یاد دارید که گفتن:

پیش تر به زبان خارجی احتیاجی نبود.امروز احتیاج است.زبان های زنده دنیا جزو برنامه تبلیغات مدارس باشد.امروز مثل دیروز نیست که صدای ما از ایران بیرون نمی رفت.امروز ما می توانیم در ایران باشیم و در همه جای دنیا با زبان دیگری تبلیغ کنیم.

علاوه بر این.فکر نمی کنم بر هیچ کدوم از شما لزوم یاد گیری زبان انگیلیسی پوشیده باشه.درسته؟بلاخره ما می خوایم درس بخونیم و اغلب کتب مرجع ما متاسفانه یا خوشبختانه نوشته شده غربه...ما روزانه قسمتی از وقت مون رو صرف کار با کامپیوترو اینترنت می کنیم.پس ناچاریم که انگلیسی بدونیم...(و کلی دلیل دونسته و ندونسته دیگه)

همه مون هم می دونیم که بهترین سن یادگیری کودکی٬نوجوونی و جوونی ه...

حالا به نظر شما یه کم خطرناک نیست که کودک و نوجوون و جوون مون رو دستی دستی هل بدیم تو فرهنگ پر زرق و برق و شیک غرب؟(که گاها با فرهنگ دینی سنتی ما هم در تضاده.)

چه جوری می شه به جوون نشون بدیم...یا نه٬جوون ببینه ٬بعد نخواد!.یا نه٬بگیم نخواه؟!

به نظر شما با این اوصاف دین داری تو دوره و زمونه ما یه ریزه سخت تر نمیشه؟

ببینید.من به عنوان یکی از افراد این قشر بزرگ(جوون ها) که سعی خودم رو کردم نه از این ور بوم بیوفتم نه از اون ور.روزانه چه قدر با این مسایل ناخود اگاه  رو به رو می شم؟

برای این که بحث متفرق نشه.وارد مبحث اینترنت و تلوزیون و ماهواره و تبلیغات و این چیزا نمی شم...

فقط و فقط فکر کنید.من جوون.به خاطر نیازم به دونستن یه زبان بین المللی وارد یکی از موسسات زبان شهر خودمون می شم...

کتاب اصلی مون که پر از ریدینگ با موضوع بیوگرافی بازیگران هالییوودی وخواننده های روز دنیا و انواع رابطه و چگونه یک مچ میکر خوب باشیم و...امثال این هاست.

کتاب داستان هامون که پر از لاو استوری با محوریت مادیات و جذابیت های ظاهریه...(از عکس ای جور و واجور خانوم های مو بور و اقاهای جنتلمن و جزییات اش می گذرم!)

اینا که تازه قسمت خوب ماجراست...وااااای ! معضل از اون جا شروع می شه که معلم ات ازت می خواد برای تقویت لیسنینگ ات هفته ای یه فیلم ببینی یا کلی اهنگ خارجی گوش بدی!

جدی جدی این همه فعالیت چه تاثیری تو روحیه من جوون می ذاره؟

تازه خدا رو صد هزار مرتبه شکر که من دخترم.اقایون چه جوری باهاش برخورد می کنن؟چه جوری با این همه زرق و برق کنار می یان؟

از من که گذشت...

می خوام بدونم با این رشد سرسام اور تکنولوژی و ارتباطات.من در اینده چه جوری می تونم یه فرزند اگاه.مسلمون.با حیا و ...تربیت کنم؟