اخرین فرصت

ساعت دو و نیم بود که از خونه زدیم بیرون.ما همسفر عمو اینا شدیم تا جای خالی ما رو تو ماشین سپیده و اقا مهران پر کنند.  

اولین وقصد بهشت زهرا بود...خیلی وقت بود که اون طرفا نرفته بودم.

رسیدیم... 

خدااای من! اینجا چه قدر بزرگه! راستی راستی عین یه شهر می مونه.پر لز خیابون و میدون و چهار راه... 

زن عمو دفترچه اش رو از تو کیف اش دراورد.تو این دفترچه ادرس خونه ابدی هر کدوم از فامیا که راهی دیار باقی شده بودند نوشته شده بود.جالبه.مامان هم یه دفتر با همین مشخصات داره... 

از یزرگ تر ها شروع کردیم...بزرگای فامیل...تاریخ تولدها رو می خوندم...1280 به بعد...به خونه عموی بابا هم سر زدیم.عمو حسین بزرگ خاندان ما محسوب می شدن...سر مزار هر کس که می رفتیم فاتحه ای می خوندیم و عمو قبرها رو می شست و راهی یه خونه دیگه می شدیم... 

یاد پست صله رحم افتادم...امروز اومده بودیم دیدن اهل قبور...باور کنید خیلی هم با دید و بازدیدهای ما فرق نداشت...فقط میزبان ها دست شون از دنیا کوتاه بود و چشم شون به دست ما که براشون سبد سبد خیرات بیاریم... 

فضای بهشت زهرا همیشه سنگین ه ... 

داشتیم به مزار تازه گذشته ها نزدیک می شدیم...خونه ی دایی های بابا که هر کدوم به فاصله چهل روز فوت کرده بودند...قبر پدر طاهره و نرگس...دایی سید علی که تو راه برگشت از نماز جمعه تصادف کرده بود و ... 

تمام صحنه های روز خاکسپاری از جلوی چشمام می گذشت...ارامش بی نظیر طاهره و نرگس...فقط قران می خوندند... 

رفتیم سر مزار مامان بزرگ...دلم یهو لرزید...چشمام بارونی شد....یاد تموم مهربونی هاش افتادم...یاد گریه های بی صدای دایی... 

وقتیداشتیم از پیش مامان بزرگ می رفتیم نگام رو بعضی سنگ نوشته ها جا می موند...جوان ناکام.... تولد 1369 .....وفات 1386.... جوان ناکام.... طلوع 1366 ....غروب 1385 

به خودم لرزیدم... 

چه قدر مرگ و از خودم دور احساس می کنم...همیشه فکر می کنم فرسنگ ها فاصله دارم تا سوت پایان... 

اما سنگ نوشته ها فریاد می زد: نه..... مرگ همیشه داره سایه به سایه ات حرکت می کنه....هیچ تضمینی برای وجود فردا نیست.... 

سوار ماشین شدیم...صورتم و به سمت جاده کردم تا کسی اشکامو نبینه...با یاد مرگ به یاد کم کاری های خودم اشک می ریختم.... 

انقدر جاده رو نگاه کردم تا خوابم برد...وقتی چشمامو باز کردم  قم بودیم... 

چیزی به اذان نمونده بود... 

وارد صحن شدیم...موج جمعیت و خدامی که داشتن صحن ها رو مفروش می کردن دلم برد مشهد....پیش امام رضا...یاد اون لحظاتی که سرمو تکیه می دادم به ستون های رواق و ساعت ها گنبد طلایی اش رو نگاه می کردم...یاد کبوترا... 

خیلی دوست داشتم نماز و زیر سقف اسمون بخونم اما ... 

قسمت این بود که رفتیم تو ... نماز مغرب و عشا... 

صله رحم امروز حس خوبی رو بهم هدیه کرده بود... 

همه اش پیش خودم تکرار می کردم که اگه این اخرین نمازت باشه؟ اگر این اخرین زیارت ات باشه؟ اگر این ... 

نمازم و با احسن الحال خوندم.. 

کاش همیشه فکر کنیم که ممکنه این عمل مون اخرین فرصت باشه...بی شک اگه هر کسی اینجوری فکر کنه دیگه از بدی و سستی خبری نیست... 

جای همه همسفرهای قدیمی تو این سفر خالی بود... جای ف-ق. شبنم عزیز.ریحانه حق گو.ندا افشم و همه اونایی که یه یادشون بودم اما اسم شون اینجا نیست... 

تک تک دوستای مجازی ام رو هم دعا کردم... 

                                                                                                  ان شا الله که خدا قبول کنه 

پ ن 1: از نوشتن ادامه سفرنامه گذشتم.چون خیلی توانایی سفر نامه نوشتن ندارم.در ضمن دوست دارم مکالماتم با اسمون پر ستاره کویر مسکوت باقی بمونه... 

34