تن پروری

افرادی هستن که فعالیت هایی مثل بادی بیلدینگ یا پرورش اندام رو جز ورزش ها به حساب نمی یارن و اونو هم معنی می دونن با تن پروری... 

یادتون می یاد که گفتم٬تصمیم گرفتم از این به بعد از دانشگاه تا خونه رو پیاده بیام؟ 

. 

. 

. 

این کار فواید بیولو ژیکی زیادی داره که لازم به توضیح نیست...اما می خوام اینجا چند تااز فواید دیگه اش رو که شاید کمتر به چشم بیاد و بگم... 

این پیاده روی برای من ... 

فرصت خوبی ه برای فکر کردن..فکر کردن به همه اون کارایی که تو روز انجام می دم اما روزمرگی و سرعت زیاد گذشتن ثانیه ها فرصت تحلیل اش رو ازم می گیره... 

فرصت خوبی ه برای دیدن همه اون چیزایی که بارها از کنارشون با سرعت می گذشتی و نمی دیدیشون... 

فرصت خوبی ه برای همزاد پنداری با پیاده ها...با اونایی که مجبورن پیاده برن ... 

فرصت خوبی ه برای ثابت کردن خودت به خودت...اینکه می تونی به جسم ات مسلط باشی و ازش کار بکشی...شاید این تمرینی باشه برای تسلط به روح ات... 

فرصت خوبی ه برای شکست زندگی ماشینی حتی برای یه مدت کوتاه... 

فر صت خوبی ه برای اینکه خدا رو ببینی٬لای برگای درختای خ ولی عصر...توی دستای دخترک گل فروش...توی فضای دود گرفته ماشین اخرین مدل اون پسره ...توی پاهات که سالم ان و می تونن پا به پات راه بیان... 

فرصت خوبیه برای دیدن مردم و دغدغه هاشون...برای دیدن اون دختری که انقدر خرید کرده نمی تون اونا رو حتی تا دم ماشین اش بیاره و مادری که دست بچه اش رو می کشه تا زرق و برق مغازه ها  چشم اش رو پر نکنه... 

فرصت خوبی ه برای اینکه موسیقی مورد علاقه ات رو ده بار پشت سر هم گوش بدی ... 

فرصت خوبی ه برای برگشت به گذشته...مرور روزهای رفته..دیدن اشتباهات و تصمیم برای جبران... 

فر صت خوبی ه برای برنامه ریزی برای فردات... 

فرصت خوبی ه برای اینکه زنگ صدای مطهری گوش ات رو نوازش بده... 

شاید تصمیم گرفتم تو یه باشگاه ثبت نام کنم...اگه بتونم سلول های بدنم رو یه طور قشنگ کنار هم بچینم شاید بتونم سلولای روحم رو هم یه طور خیلی قشنگ تر کنار هم بچینم... 

پ ن۱:تمام دغدغه ام رو٬ برای در زدن ازم گرفت...وقتی در اسانسور باز شد...جلوم بود...دیگه لازم نبود نفس ام رو تو سینه حبس کنم و دستام بلرزه برای زدن در...خدا حرفایی که از دلم گذشته بود رو شنیده بود... 

نمی دونم...فکر کنم دو سه ساعتی پیش شون بودم... 

وقتی از روی صندلی بلند شدم٬فرق ام از زمین تا اسمون شده بود٬ از وقتی که نشسته بودم... 

دکتر باهر می گفتن: روشن فکری مهم نیست...مهم اینه که روشن گر باشی... 

بذار منم بگم : ارام بودن مهم نیست...مهم اینه که ارامش بدی... ^*

ارووم ام کرد٬خیــــــــــــــــلی...شاید خیلی بیشتر از اون ارام بخش هایی که تا حالا نخوردم... 

*: روشن فکر بودن مسلما از دگم بودن بهتره و ارووم بودن از نا ارووم بودن...  

پ ن۲:وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را.
راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند.

دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر.
و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی.
من راه رفتن را از یک سنگ آموختم ، دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت.
بادها از رفتن به من چیزی نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند! پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند.
پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند!
اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می شناخت و کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می فهمید و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز بسیار می دانست!
آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت.
***
وقتی رفتن آموختی ، دویدن بیاموز. ودویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری. دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی. و پرواز را یادبگیر زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی.
عرفان نظر آهاری

۳۷