باران

امروز یکی از قشنگ ترین بارون های دنیا چهره ی همیشه دود گرفته شهر تهران و عوض کرد... 

فوق العاده بود... 

خیلی قشنگ بود... 

با یه نم نم بارون خیلی لطیف شروع شد...جوری که وقتی از دانشگاه اومدم بیرون٬با تعجب از حبیبه پرسیدم: بارون میاد؟ 

اون گفت: فکر کنم می خواد بیاد... 

درختا...زمین...اسمون...همه و همه وقتی بارون می یاد خیلی خوشگل تر می شه... 

واقعا خنده دار بود...توی خیابون ولی عصر که رسیدم بارون یه کم تند تر شده بود...هر کسی دنبال یه پناه گاه می گشت...یا با سرعت برق سعی می کرد خودشو به مقصد برسونه...سرعت راه رفتن مردم نسبت به روزای دیگه خیلی بیشتر شده بود و من نمی فهمیدم چرا؟ 

چرا مردم از نعمت خدا که انقدر خوشگل بود فرار می کردن؟ 

من اما اهسته تر از همیشه٬قطره بارون و نگاه می کردم و به راهم ادامه می دادم.... 

تو دلم داشتم با خدا حرف می زدم... 

بهش گفتم: خدا جون٬می شه برای چند لحظه چشمای همه این ادما رو  ببندی تا من با خیال راحت زیر بارون بدوم و  بچرخم و بخندم و زندگی کنم؟ 

شاید تو اون لحظه واقعا ارزوم همین بود...پا به پای قطره های بارون چرخیدن و بغل کردن همه ی اون طراوتی که تو اسمون موج می زد... 

نزدیکای خونه رسیدم...اما دلم خونه نمی خواست...سقف نمی خواست...رفتم سمت پارک... 

فوق العاده بود... 

زندگی کردم...زندگی کردم...زندگی کردم... 

خدا جون برای تمام داده ها و نداده هات شکرت... 

پ ن۱:گاهی اوقات افسوس اون لحظات قشنگی رو می خورم که گذشتن٬قبل از اون که من ببلعم شون...گاهی ارزو می کردم کاش ماشین زمان یه وقتایی٬یه جا هایی از کار می یوفتاد... 

یه وقتایی من بهشت خدا رو٬رو زمین دارم... 

پ ن۲: امروز همایش دکتر باهر بودم...جالبه...گاهی فکر می کنم من هیچ وقت از شنیدن خسته نمی شم... 

نمی دونم چرا٬اکثر چیزایی که برای بقیه کسل کننده و خواب اوره٬برای من واقعا خوشاینده... 

پ ن۳: دوست دارم همیشه مهاجر باشم... 

پ ن ۴: چه قدر مفلوک اند نا شکیبایان! کدام زخم است که التیام نیافته باشد٬به تدریج؟ 

۴۳